mijn allereerste "me'dag
Het is al weer even geleden dat ik mijn eerste "me" dagje had. Ik denk ongeveer anderhalve maand. Ik vond het best spannend. Wat ga ik doen? Hoe gaan mensen reageren als je alleen bent? Het is in onze samenleving zo doodnormaal om samen activiteiten te ondernemen. Ik had bedacht dat ik eerst pannenkoeken zou gaan eten en daarna naar een pluktuin zou gaan. Ik ben gek op bloemen en ik kon wel een bosje gebruiken.
Eerst in de ochtend hard gelopen, daarna thuis gedoucht en op pad gegaan.
In de auto bedacht ik me dat ik laarzen vergeten was, ik had witte gympen aan en dat is niet handig om door een pluktuin te lopen. Maar ja...te laat. Eerst maar eens de hobbel van het alleen lunchen. Bij het pannenkoekenrestaurant zat er 1 stel binnen, verder was er niemand. De serveerster vraagt of ze me kan helpen en ik zeg dat ik een pannenkoek wil eten. Ze vraagt niet of ik alleen ben, maar zegt gewoon dat ik ergens mag gaan zitten. Dat is fijn. Ze kijkt er niet raar van op. Ze komt al snel vragen wat ik wil drinken en ik bestel ook meteen mijn pannenkoek want ik neem toch mijn standaard recept, pannenkoek naturel, oftewel met poedersuiker. Ik besluit om niet mijn mobiel te pakken maar om eens goed om mij heen te kijken en naar buiten te kijken. Buiten is het stil, terwijl het zaterdag is. Als we nu met z'n tweeën geweest waren dan was me dat waarschijnlijk niet opgevallen. Ik bekijk het plein goed en het monument dat er staat. Ik probeer een stukje gesprek op te vangen tussen het stel dat er zit, maar daar heb ik eigenlijk toch niet zoveel zin in, dus sluit ik mezelf al snel weer af. Gewoon even zijn. Totdat mijn pannenkoek komt natuurlijk. Hiervan besluit ik wel een foto te maken, maar doe daarna snel mijn mobiel weer weg. In het moment zijn en niet afgeleid worden bevalt me goed. Ik geniet van mijn pannenkoek en besluit er nog eentje te bestellen. Nu zal de serveerster vast wel raar opkijken. Maar nee, ze geeft zonder blikken of blozen mijn bestelling door aan de keuken. Best fijn. Ze vindt het dus niet raar dat ik alleen ben en ze vindt het ook niet raar dat ik gewoon nog een pannenkoek bestel. Ook deze pannenkoek eet ik weer in volle bewustzijn op, geen afleiding van gesprekspartner, geen afleiding van mobiel o.i.d.
Als ik klaar ben reken ik af en ga naar mijn auto. Zet mijn waze aan, want ik weet niet precies waar de pluktuin is. Normaal rijdt mijn partner maar nu moet ik het zelf doen. Ook wel eens goed. Niet dat ik nooit zelf rij, maar als we samen op stap gaan rijdt hij. Ik zet lekker mijn eigen muziek aan. Hoe heerlijk! Lekker hard, zonder dat ik rekening hoef te houden met iemand. Ik zing lekker mee en luister beter naar de teksten. Bij de pluktuin aangekomen is het even zoeken naar de precieze ingang. Ik krijg uitleg van de eigenaresse en mag, hoe lief, haar laarzen lenen. Ik ga op pad met een emmer. Achteraf gezien had ik het kratje waar de emmer in stond ook mee moeten nemen. Maar ja, dat heb je als je ouder wordt, dan vergeet je wel eens wat. Ik geniet op mijn gemak van de prachtige bloemen en kies de mooiste uit. Ik raak aan de praat met een mevrouw die samen met haar zoontje, een jaartje of 6 oud, bloemen komt plukken. Ze had een cadeaubon gewonnen en ze heeft haar zoontje meegenomen om de bloemen uit te zoeken. Het ventje is artistiek, heeft een aparte smaak volgens zijn moeder. Als ik de bos bekijk snap ik de uitspraak van zijn moeder. Het is een aparte samenstelling, maar hij vindt ze prachtig. Ik geniet weer van het zijn en het gesprek. Had ik dit gesprek ook gevoerd als ik samen met iemand was? Waarschijnlijk niet. Als je alleen bent dan ben je toch meer naar buiten gericht dan dat je met z'n tweeën bent.
Na een flinke bos bij elkaar geplukt te hebben, nog een tijdje met de eigenaresse te hebben gekletst, ga ik afrekenen en ik koop ook meteen een cadeaubon voor mijn dochter. Hopelijk vindt zij het ook leuk om een bos te gaan plukken. Helemaal blij rij ik naar huis. Thuis geniet ik van de stilte en het schikken van de bloemen. Inmiddels is het al weer etenstijd geworden. Toen ik de "me" dagjes bedacht had ik het idee om dan ook uit eten te gaan. Maar nadat ik op vakantie geweest ben, vind ik het uit eten in eigen land enorm duur. Ik besluit daarom om naar de chinees te gaan en lekker babi pangang voor mezelf te halen. Ik eet dit thuis op in alle stilte en proef nog beter hoe het smaakt. Ik kijk tevreden terug op mijn eerste "me" dag. Je beleeft alles intenser doordat je minder wordt afgeleid.
Ik ben benieuwd hoeveel er nog volgen en wat ik dan ga doen. Maar ook of ik nog raar aangekeken ga worden. Dat is me in ieder geval vandaag meegevallen.
Eerst in de ochtend hard gelopen, daarna thuis gedoucht en op pad gegaan.
In de auto bedacht ik me dat ik laarzen vergeten was, ik had witte gympen aan en dat is niet handig om door een pluktuin te lopen. Maar ja...te laat. Eerst maar eens de hobbel van het alleen lunchen. Bij het pannenkoekenrestaurant zat er 1 stel binnen, verder was er niemand. De serveerster vraagt of ze me kan helpen en ik zeg dat ik een pannenkoek wil eten. Ze vraagt niet of ik alleen ben, maar zegt gewoon dat ik ergens mag gaan zitten. Dat is fijn. Ze kijkt er niet raar van op. Ze komt al snel vragen wat ik wil drinken en ik bestel ook meteen mijn pannenkoek want ik neem toch mijn standaard recept, pannenkoek naturel, oftewel met poedersuiker. Ik besluit om niet mijn mobiel te pakken maar om eens goed om mij heen te kijken en naar buiten te kijken. Buiten is het stil, terwijl het zaterdag is. Als we nu met z'n tweeën geweest waren dan was me dat waarschijnlijk niet opgevallen. Ik bekijk het plein goed en het monument dat er staat. Ik probeer een stukje gesprek op te vangen tussen het stel dat er zit, maar daar heb ik eigenlijk toch niet zoveel zin in, dus sluit ik mezelf al snel weer af. Gewoon even zijn. Totdat mijn pannenkoek komt natuurlijk. Hiervan besluit ik wel een foto te maken, maar doe daarna snel mijn mobiel weer weg. In het moment zijn en niet afgeleid worden bevalt me goed. Ik geniet van mijn pannenkoek en besluit er nog eentje te bestellen. Nu zal de serveerster vast wel raar opkijken. Maar nee, ze geeft zonder blikken of blozen mijn bestelling door aan de keuken. Best fijn. Ze vindt het dus niet raar dat ik alleen ben en ze vindt het ook niet raar dat ik gewoon nog een pannenkoek bestel. Ook deze pannenkoek eet ik weer in volle bewustzijn op, geen afleiding van gesprekspartner, geen afleiding van mobiel o.i.d.
Als ik klaar ben reken ik af en ga naar mijn auto. Zet mijn waze aan, want ik weet niet precies waar de pluktuin is. Normaal rijdt mijn partner maar nu moet ik het zelf doen. Ook wel eens goed. Niet dat ik nooit zelf rij, maar als we samen op stap gaan rijdt hij. Ik zet lekker mijn eigen muziek aan. Hoe heerlijk! Lekker hard, zonder dat ik rekening hoef te houden met iemand. Ik zing lekker mee en luister beter naar de teksten. Bij de pluktuin aangekomen is het even zoeken naar de precieze ingang. Ik krijg uitleg van de eigenaresse en mag, hoe lief, haar laarzen lenen. Ik ga op pad met een emmer. Achteraf gezien had ik het kratje waar de emmer in stond ook mee moeten nemen. Maar ja, dat heb je als je ouder wordt, dan vergeet je wel eens wat. Ik geniet op mijn gemak van de prachtige bloemen en kies de mooiste uit. Ik raak aan de praat met een mevrouw die samen met haar zoontje, een jaartje of 6 oud, bloemen komt plukken. Ze had een cadeaubon gewonnen en ze heeft haar zoontje meegenomen om de bloemen uit te zoeken. Het ventje is artistiek, heeft een aparte smaak volgens zijn moeder. Als ik de bos bekijk snap ik de uitspraak van zijn moeder. Het is een aparte samenstelling, maar hij vindt ze prachtig. Ik geniet weer van het zijn en het gesprek. Had ik dit gesprek ook gevoerd als ik samen met iemand was? Waarschijnlijk niet. Als je alleen bent dan ben je toch meer naar buiten gericht dan dat je met z'n tweeën bent.
Na een flinke bos bij elkaar geplukt te hebben, nog een tijdje met de eigenaresse te hebben gekletst, ga ik afrekenen en ik koop ook meteen een cadeaubon voor mijn dochter. Hopelijk vindt zij het ook leuk om een bos te gaan plukken. Helemaal blij rij ik naar huis. Thuis geniet ik van de stilte en het schikken van de bloemen. Inmiddels is het al weer etenstijd geworden. Toen ik de "me" dagjes bedacht had ik het idee om dan ook uit eten te gaan. Maar nadat ik op vakantie geweest ben, vind ik het uit eten in eigen land enorm duur. Ik besluit daarom om naar de chinees te gaan en lekker babi pangang voor mezelf te halen. Ik eet dit thuis op in alle stilte en proef nog beter hoe het smaakt. Ik kijk tevreden terug op mijn eerste "me" dag. Je beleeft alles intenser doordat je minder wordt afgeleid.
Ik ben benieuwd hoeveel er nog volgen en wat ik dan ga doen. Maar ook of ik nog raar aangekeken ga worden. Dat is me in ieder geval vandaag meegevallen.
Reacties
Een reactie posten